Op de eerste plaats is er de sing-out-song. Een klanknabootsende melodie die gebruikt werd bij het hijsen van een licht zeil, bij het begin van het hijsen van een zwaar zeil, de brassen (= lijnen aan een zeil om de ra in een optimale positie tov de wind te brengen) en verder bij alles wat een laatste ruk moest hebben.
Hieruit is het meer muzikale gangspil (= windas om anker te lichten) liedje voortgekomen, en als we de historische volgorde aanhouden, komt hierna de hand-over-hand-song, die bij het hijsen van de lichte langsscheepse zeilen (= gaf de bark de mogelijkheid alle kanten uit te zeilen) werd gebruikt.
Een verdere ontwikkeling was de short-haul-song. Deze werd vrij vlug gezongen en gebruikt bij de bovenbramvallen en lichtere zeilen.
Een andere shanty die werd gebruikt bij het doorhalen van het lopend tuig (= al het touwwerk wat nodig is voor oa het bedienen van de zeilen), stond bekend als een stamp "n " go song of walkaway shanty. Drunken Sailor is hiervan een voorbeeld.

Verder zijn er de anker-of braadspilliedjes de bunt-songs, (die gezongen werden bij het oprollen van de zeilen) en ceremonial shantys, forebitters, pompliedjes. Aan de kaapstander (= een verticale lier die gebruikt wordt om meertrossen te hieuwen) met aan iedere handspaak 2 of 3 matrozen, werden al naar gelang het zware tempo liedjes gezongen zoals Rolling Home .

Forebitters (vrijetijdsliedjes, vaak gezongen in het matrozen verblijf of op het voordek genoemd naar een stel bolders) zijn niet gebonden aan specifieke werksituaties. Tijdens de 'platvoetwacht' was iedereen wakker en werden er spontaan liedjes gezongen. Deze liedjes hebben de meest vreemdsoortige teksten die werkelijk nergens naar verwijzen.
De echte werkliedjes werden vanzelfsprekend zonder begeleiding gezongen. Soms was er een viool aan boord, het zeemansinstrument uit de zeiltijd, later kwam er een trekzak, mondorgel, concertina, en een tinwhistle, en nog later de accordeon.
Men begon na de eerste en vooral na de tweede wereldoorlog de zeilschepen zeer romantisch te vinden. Ze spraken tot veler verbeelding, en handige liedjesschrijvers sprongen daar gretig op in. Zo verschenen de liedjes op de woelige baren, ketelbinkie en meisje ik ben een zeeman e.d.
(Met dank aan Gijs Swart, oud koorlid)

Een hard leven, dat was het zeker.

Het zeemans leven wordt vaak geromantiseerd, maar bedenk wel, dat het zwaar aanpoten was. De ruimte onderdeks voor de bemanning was beperkt en bedompt, het eten was vaak niet om naar huis te schrijven (wat dan ook niemand deed), vooral als de reis door bijvoorbeeld periodes van windstilte (niet te verwarren met ons koor) lange tijd niet bij land kwam.
Het kwam wel voor dat er alleen nog droge scheepsbeschuit voorradig was (met wormen erin, dat wel) en scheurbuik kwam dan bij gebrek aan vitaminerijk voedsel vaak voor. Ook had je geluk als de officieren genoeg menselijk gedrag vertoonden. Dat was niet altijd het geval.
En bij zware storm moest je soms vrezen voor je leven.
Zingen hielp, zingen helpt altijd.
Bij het zware werk of, bij rustige vaart als er niet zoveel werk was. Dan werden ballads gezongen, rustige, vaak weemoedige liederen. Over thuis en heimwee. Over drank en vrouwen, niet zelden aan de ondeugende kant.
Dan zat zo'n zeeman op een bolder (forebidder) op het voordek, met de ondergaande zon net boven de kim.
Misschien komt daar wel dat romantische beeld vandaan.